Antonio Corazzi (1792-1877
Architekt włoski działający w Polsce od roku 1818 do 1847 roku. Twórca
późnoklasycystycznej architektury Warszawy pierwszej połowy XIX wieku.
Umiał pogodzić użytkowość z monumentalnym traktowaniem fasady.
Został sprowadzony z Włoch gdyż Chrystian Piotr
Aigner jak i również inni
architekci nie mogli zrealizować licznych rządowych zamówień. Jest bez
wątpienia jednym z najwybitniejszych przedstawicieli późnego klasycyzmu
europejskiego. Przebywając w Polsce zaprojektował i zrealizował ponad
pięćdziesiąt dzieł. Corazzi włączył się też swymi realizacjami do
wielkiej akcji
urbanistycznej regulacji Warszawy. W pracach regulacyjnych ważną rolę
odegrał także Jakub Kubicki. Oprócz działalności
w Warszawie Corazzi znany
jest także z przebudowy katedry w Lublinie. Dzieła między innymi takie jak:
parlament czy Panteon di Dante we Florencji, teatr w Aleksandrii oraz w
Kopenhadze
rozsławiają Corazziego na całą Europę. Opuścił Warszawę około 1845
roku.
Tworzył dzieła monumentalne, operując grą bryły i bogatą plastyką form
klasycznych. Wyróżniał się rozmachem koncepcji urbanistycznych I organizacji
wnętrz miejskich. Corazzi wznosił ogromne, spiętrzone bloki budowli i otaczał
je wielokolumnowymi portykami i długimi kolumnadami. Warszawa zyskała dzięki
niemu nowy obraz. Warszawska architektura okresu Corazziego miała duży
wpływ na budownictwo innych miast, na przykład Kalisza czy też Płocka.
Najważniejsze dzieła:
Gmach Collegium Nobilium
Gmach Giełdy i Banku Polskiego
Gmach Izby Obrachunkowej
Gmach „Res Sacra Miser” i kaplica
niepokalanego poczęcia NMP
Gmach Szkoły Głównej UW
Kamienica
(Plac Bankowy)
Kamienica
(Aleje Ujazdowskie)
Kamienica
(Bednarska)
Kamienica Hołowczyca
Kamienica Mikulskiego
Kamienica Potockich
Kaplica pogrzebowa rodziny
Halpertów
Kościół NMP Królowej Korony Polskiej,
Garnizonowy
Pałac Komisji Rządowej Przychodów
i Skarbu
Pałac Ministra Skarbu
Pałac Mostowskich
Pałac Staszica
Pałacyk Humańskiego i dawny klasztor
Pomnik Generałów
Pomnik Mikołaja Kopernika
(cokół)
Teatr Wielki
